حجّاری از هنرهای به کاررفته در حرم مطهّر رضوی است. قدمت آثار سنگی باقی مانده از گذشته در حرم، به هشتصد سال م یرسد. نام حجّاران یا سنگ تراشان در پای برخی کتیب ههای قدیمی حرم درج شده است. انواع متنوّعی از سنگ در آرایه های هنری و عناصر معماری حرم به کاررفته است. این روند تا کنون ادامه داشته و در دوران معاصر بر تنوّع کارهای سنگی افزوده شده است. این مقاله با استفاده از مصاحبه، اسناد، متون و تحقیق میدانی، ضمن بررسی اصطلاحات مربوط به پیشۀ حجّاری در حرم مطهّر، سیر استفاده از سنگ و فنون اجرای آن را در هنر و معماری این مجموعه مرور می کند.
)