معرفی و شرح قصیده ای نویافته در منقبت حضرت علی بن موسی الرّضا (ع) از ولی محمد بیگدلی، مشهور به مسرور

با تأمل در مجموعه های باارزشی که تاکنون در زمینۀ شعر رضوی منتشرشده، باید اذعان داشت یکی از گسترده ترین درون مایه های شعر آیینی ادبیّات فارسی، فرهنگ رضوی و توجه عمیق به مؤلفه های مهم آن است. شاعران پاک آیین و مخلص، موّدت و ارادت خود را به حضرت علی بن موسی الرّضا (ع) در کنار دیگر امامان معصوم (ع) ابراز کرده اند. نام عدۀ کثیری از شعرا با سروده های آنان در مجموعه های مزبور آمده است؛ امّا هنوز نام و آثار بسیاری از شاعران گمنام در نسخه های خطی کتابخانه های معتبر ایران و چه بسا جهان پنهان است. مسرور بیگدلی یکی از همان شاعران گمنامی است که علی رغم سرودن قصیده ای نغز در منقبت حضرت رضا (ع) به علت عدم تصحیح دیوان خطی او، تاکنون ناشناس و گمنام مانده است. او در آن سروده مودّت و دوستی خود را نسبت به حضرت علی بن موسی الرّضا (ع) بیان کرده و ضمن شمردن فضایل و مناقب آن حضرت، به مدح و ستایش ایشان پرداخته است. این مقاله قصد دارد ضمن بیان شرح حال و معرفی شاعر به بررسی و تحلیل قصیدۀ مزبور بپردازد.